Vanochtend werd ik wakker, niet vanzelf maar door de wekker die ik om 6.15 uur moest zetten van mijn zoon Jimmy. Ik vond het veel te vroeg en zei meteen dat ik morgen geen wekker zou gaan zetten! Toen ik eenmaal op gang was gekomen, was het eigenlijk wel heel fijn dat we zo vroeg al wakker waren. Morgen laat ik de wekker dan toch maar op dezelfde tijd staan.
Zoals gewoonlijk ging ik na het douchen even een lekker bakkie koffie zetten, toen ik ineens een aha moment kreeg. Je weet wel, zo’n moment waarop je denkt ‘ohhh nou snap ik het!’. Voor mij voelde het alsof ik eindelijk zover was om iets te mogen ontdekken wat al die tijd geheim moest blijven. Een gevoel dat ik ineens mocht zien wat al jaren lang een groot mysterie voor me was!
En dat is het inzicht in mijn weerstand tegen lange termijn visie.
Weerstand tegen lange termijn visie
Al zolang als ik me kan herinneren heb ik weerstand gehad tegen lange termijn visies. Als mensen aan mij vroegen waar ik mezelf over 5 jaar zag staan, kon en wilde ik daar geen antwoord op geven. Het was voor mij helemaal niet belangrijk om zo ver te kijken. En daarbij gaf het mij een gevoel van beklemming. Ik wilde vrij zijn in mijn richtingen. En zo heb ik mijn leven ook geleefd. Ik heb heel veel verschillende banen gehad, wat ik zelf ontzettend leuk vond. Ik heb daar echt van genoten. Heel uiteenlopend waren de functies, dat ook perfect bij mij paste – niet steeds hetzelfde hoeven doen.
Mijn allereerste bijbaantje was die bij een bakker, ik snapte helemaal niks van alle soorten taarten en broden, ik kon niet onthouden wat nou een schnitte was en de eigenaresse had het te druk om het me te leren. Dus werd ik in de keuken geplaatst, waar ik enorm grote bakplaten moest gaan afwassen met een LP op de achtergrond die steeds opnieuw werd afgespeeld. Dat heb ik 3 zaterdagen volgehouden en dacht toen ‘dit is toch niks voor mij?’ en nam afscheid van de bakkerij.
Het soort werk dat ik de daarop volgende 30 jaar heb gedaan was zoals ik eerder schreef erg gevarieerd. Van secretaresse tot marketing coördinator. Van aanspreekpunt op een Cruiseschip tot eigenaar van een waterspeeltuinen bedrijf. Van studenten recruiter tot verhuis coördinator van Canadese diplomaten. Om uiteindelijk weer terug te komen als management assistente en mijn laatste baan was die van projectmedewerker.
Gemiddeld bleef ik een jaar op eenzelfde werkplek zitten, de langste periode dat ik bij een organisatie ben gebleven is 7 jaar geweest. Dat waren de eerste 7 jaren van het leven van mijn zoon Jimmy.
Burn out
Veel mensen hadden een oordeel over mijn manier van leven. Er was zelfs iemand die zei dat ik een psychische stoornis had, namelijk een hechtingsstoornis. Gelukkig deed mij dat nooit zoveel, of ik nu wel of geen stoornis had liet ik open en ik bleef gewoon mijn gevoel volgen. Ondanks dat bleef er waarschijnlijk ongemerkt toch wat in mijn gedachten hangen. Daarom veranderde er iets in mij bij de geboorte van mijn zoon.
Ik besloot om te geloven dat ik inderdaad een serieuzer bestaan moest gaan opbouwen. Daaronder verstond ik een koopwoning en een vaste baan bij de overheid. Veiligheid en zekerheid, dat is iets dat iedereen wil en nodig heeft, aldus alle conditioneringen die we vanuit onze omgeving meekrijgen. Echter begon ik hierdoor steeds verder af te dwalen van mijn sprankelende zelf, de vrije Essie. Heel langzaam sloop de burn-out mijn kant op.
Rondom Jimmy’s vierde jaar was het zover. Ik maakte kennis met de burn-out, of noem het een depressie, een grote dip. Of zullen we het een kans noemen? Een uitnodiging om te mogen zien dat ik op een verkeerd pad zat? Hoe dan ook, het was een keerpunt. Door middel van allerlei vormen van hulp, zoals coaching en cursussen, maar vooral ook door veel stiltemomenten, sta ik nu zo anders in het leven. Ik sprankel en bruis weer, net zoals ik dat vroeger deed toen ik vrij kon jobhoppen.
Wat is er veranderd?
Het is heel simpel. Ik zit op het juiste pad en dat kun je alleen voelen, niet bedenken. Alle gebeurtenissen in mijn leven en alle banen die ik heb gehad, hebben me naar dit pad gebracht. De rode draad was altijd al mensen helpen groeien, in welke baan ik ook zat. De wijze waarop ik dit moest gaan doen was alleen nog niet helder. Ik moest eerst zelf de ladder opklimmen voordat ik mensen naar boven kon gaan trekken. Waar ik vroeger onderaan de ladder stond en mensen naar boven duwde.
Mijn passies zoals schrijven, tekenen en genezen krijgen ineens vorm en betekenis. Alles komt samen. Ik kan nu vooruit kijken, nog steeds met mijn geliefde open visie waarin vele wegen zichtbaar zijn, maar wel met een doel – een missie. Dat is het inzicht dat ik vanochtend kreeg. Ik heb zonder weerstand voor het eerst in mijn leven een lange termijn visie. En nu voelt dat geweldig.
Het is niet aan tijd gebonden
